​کنارقبورشهدایی گمنام ایستادم… دلم عجیب گرفته بود… شنیده بودم اگرصدایشان کنم دلم آرام می شود.

دلم حاجتی را می طلبید.آدم وقتی تمام خوشی هایی دنیا را داشته باشد، اگر این خوشی ها بی هدف باشد. آخرش آدم می بازد، دریک پیچ غم کوتاه کم می آورد.
هدف من، چیزی بود که نه تنها خوشی هایم را ضایع نکند بلکه به خوشی هایم جهت بدهد.
سعادت، خوش بختی، عاقبت بخیری ورضای خدا
ازشهدا خواستم ضامن سعادت من بشوند، باشهدا وداع کردم سوار ماشین شدیم. صحبت از ادامه تحصیل بود که عمه ام رو کرد به پدرم وگفت؛ زنداداش قصد داره به حوزه برود.
به من هم پیشنهاد دادند جالب است انگار شهدا خیر مرا به زبان عمه ام وپدرم  آوردند در ذهن من هم جرقه ای زده شدبرای یک تصمیم ، تصمیمی که سعادت مرا رقم می زد. ازچهره پدرم متوجه شدم که با این صحبت ها سخت درفکر فرورفته است. گویی دوست داشت من هم مثل برادرش به کسب علوم حوزویی بپردازم. اشتیاق پدرم مرابیشتر تشویق کرد، آخر دخترها بابایی هستند رضایت پدرم آرامم کرد تصمیم گرفتم بروم، ولی هر کاری، بدون تحیق  پایه ایی انجامش بی هدف است. فضای ماشین را سکوت سنگینی فراگرفته بود  گویی همه به یک چیز فکر می کردیم، رفتن من به حوزه… سخت در دوراهی عجیبی  قرار گرفته بودم با برگشت ما به خانه تحقیقات من وخانواده شروع شد کسانی که خود حوزوی بودند با اشتیاق ازحوزه می گفتند ومن پیش از پیش مشتاق می شدم تصمیم نهایی ام را باخانواده درمیان گذاشتم وگفتم که من تحقیق کردم وبا علم به این نتیجه رسیدم ان شالله خیرمن درحوزه علمیه وعلوم دینی ونشر دینم می باشد که با استقبال همه آن ها روبرو شدم. از شهدا متشکرم اکنون آرامشی وصف ناپذیر دارم گفتند احساست چیست؟ احساسی غیر وصف ورضایت وآرامش خاطر دارم ، دعا می کنم همواره دراین مسیر به خیر، ثابت قدم باقی بمانم